Może i nie żyjemy w średniowieczu, ale facet to nadal facet!

Siedzę sobie ostatnio w pubie ze znajomymi i jak to zwykle wygląda – przy piwku śmiejemy się, gadamy o pierdołach, aż tu nagle - padło na temat trudny, który wzbudził w nas sporo emocji! Szczególnie we mnie!

Pewnie po tytule posta już powoli domyślacie się, o co chodzi. Tak, właśnie o związki, a dokładniej o to, czy kobieta może/powinna/musi zawalczyć o faceta i robić pierwszy krok. Już Wam kiedyś o "wymaganiach" wobec faceta pisałam, więc możecie już mieć jakiś obraz mego zdania na ten temat.

Więc, gdy tylko temat się pojawił, ja oczywiście wykrzyczałam swoje: kobieta nie może biegać za facetem, przecież to tak nie działa! W moim przypadku bynajmniej. Oczywiście przyznaję się bez bicia, z pięć lat temu robiłam jeszcze głupie rzeczy, może pozwalałam sobie na zachowania, które dziś by mi nawet przez myśl nie przeszły! Ale nie oszukujmy się – byłam smarkaczem bawiącym się w kotka i myszkę! Ktoś może mi powiedzieć, co ja wiem ze swoją jeszcze do marca dwudziestką. Ale będę bronić swego zdania, tak jak broniłam go w sobotę, gdy jedyny mężczyzna w naszym sześcioosobowym gronie stwierdził, że nie żyjemy w średniowieczu!

Racja, nie siedzimy zamknięte w wieży z warkoczem spuszczonym z okna, by nasz wybawca, książę na białym rumaku, albo Shrek mieli się po czym wspiąć i nas uwolnić, oczywiście wcześniej namiętnie całując. Nie mamy gorsetów, majtek cnoty i tych wszystkich walk rycerzy o nasze serca. Ale czy to znaczy, że mamy schować swą kobiecą godność do kieszeni i biegać za tym „księciem”, który okazuje się być maniakiem gier komputerowych, nie potrafiącym użyć noża i widelca, a już na pewno nie świadomym tego, że kobietę należy przepuścić w drzwiach i oddać jej marynarkę, gdy marznie! Oczywiście – pozwoliłam tu sobie na drobne wyolbrzymienie, ale chodzi mi o to, że zmiana epok nie wiąże się ze zmianą płci!

Nie mogę patrzeć, gdy kobieta zdeptuje swoją godność, biegając za facetem. Nie każę nam się znów zamknąć w wieży. Ale wychodząc z niej, nie zapominajmy o tym, że facet jest facetem! Jeśli mu zależy to podobno jest w stanie polecieć na księżyc i z powrotem, przepłynąć wszystkie oceany, wykąpać się z żarłaczem białym i przybiec do niej, nawet jeśli schowa się w stadzie tygrysów! Więc jeśli ma Twój numer telefonu, w znajomych na facebook’u albo mieszka dwie minuty od Ciebie, to naprawdę nie ma wymówki. Bo jeśli chcą, to podobno potrafią!  

Tak uważam ja. Ja – kobieta! Ja – sama! Ja – chcąca być z kimś, ale nie za wszelką cenę. Nie chcę, by mojej dzieci na pytanie, jak mamusia z tatusiem się poznali, usłyszały historię o tym, jak ja głupia biegałam za nim, pisałam tysiące wiadomości, przynosiłam ciasteczka, podczas gdy tatuś grał na komputerze, aż w końcu na jednej imprezie się upił, no i tak już się stało, że mamy Ciebie syneczku. To ma być nasza bajka długo i szczęśliwie?

Wiem, że w dzieciństwie nasłuchałyśmy się o Królewnie Śnieżce, Kopciuszku, Śpiącej Królewnie i tych wszystkich innych pięknych, o które ich ukochany zawalczył. I ja nie żałuję, że znałam te historie na pamięć i że nadal w nie wierzę. Nie chodzi o zamek, białego rumaka, mnie najpiękniejszą na świecie czy karoce z dyni. Tylko o prawdziwego faceta!

Podobno mamy to coś, co sprawia, że faceci wariują. Podobno potrafimy jednym uśmiechem dać mu do zrozumienia, że jesteśmy zainteresowane. Więc zróbmy to, uśmiechnijmy się, bądźmy sobą i dajmy jemu być mężczyzną. I jeśli już złamiemy jakąś swoją zasadę, napiszemy pierwsze – okej, każdej się może zdarzyć, może jest mniej domyślny! Są i tacy. Ale niech to się zdarzy, a nie zdarza wciąż. Bo tak naprawdę skończy się na tym, że nie dość, że go nie zdobędziemy, to utracimy siebie. A chyba nie ma nic gorszego!

A na koniec chciałabym wszystkim kobietkom polecić książkę:

Nie zależy mu na Tobie. Greg Behrendt i Liz Tuccillo (twórcy Seksu w wielkim mieście).

Mi też całkiem niedawno ktoś o niej powiedział i przeczytałam i czuję się mądrzejsza, a już na pewno świadoma tego, że wszystko o czym pisałam wyżej ma sens! I uwierzcie, nie przebieram w facetach, jestem zakompleksiona i zdarza się, że

Dopiero późną nocą

przy szczelnie zamkniętych oknach

gryziemy z bólu ręce

umieramy z miłości.

Ale chyba nadal wolę być sama, niż stracić kiełkującą wiarę w siebie i coś na kształt godności, co zdobyłam i jestem z tego dumna!

A Wy co myślicie na ten temat? Zgadzacie się, czy macie całkiem inne zdanie na ten temat?

Miłego wieczoru i pamiętajmy (bo do siebie też to pisałam) jesteśmy kobietami i zasługujemy, by ktoś o nas zawalczył!